“ปี๊บสังกะสี” มักจะหมายถึงภาชนะที่ทำจากโลหะที่เรียกว่า “เหล็กชุบสังกะสี” (Galvanized Steel หรือ Galvanized Iron) หรือในบางกรณีอาจหมายถึง “เหล็กเคลือบดีบุก” (Tinplate) ซึ่งใช้เป็นภาชนะบรรจุอาหารหรือสารเคมี
สารเคลือบสังกะสีนี้จะถูกกัดกร่อนและละลาย (Leach) ออกมาปนเปื้อนในอาหารได้ง่ายขึ้น เมื่อภาชนะสัมผัสกับอาหารที่เป็นกรดสูง เช่น ส้มตำ, น้ำส้มสายชู, น้ำมะนาว, แกงส้ม, หรือเครื่องดื่มที่เป็นกรด และการปรุงอาหารด้วยความร้อนสูง (โดยเฉพาะถ้าเกิน 200 องศาเซลเซียส) อาจทำให้เกิดการปล่อยไอระเหยของสังกะสีออกไซด์ได้
การรับประทานอาหารปนเปื้อนสังกะสีออกไซด์ (ZnO) จะเปลี่ยนไอออนของสังกะสี เมื่อละลายกับกรดของกระเพาะอาหาร และหากร่างกายได้รับสังกะสีในปริมาณที่สูงเกินไปในระยะเวลาอันสั้น จะเกิดภาวะสังกะสีเป็นพิษเฉียบพลัน ถ้าได้รับปริมาณมากกว่า 200 มิลลิกรัม อาจทำให้เกิดอาการอาเจียน และยังพบรายงานอาการผิดปกติในระบบทางเดินอาหารเมื่อได้รับเพียง 50 มิลลิกรัม ซึ่งอาการที่พบได้บ่อย ได้แก่ คลื่นไส้ อาเจียน ท้องร่วง ปวดท้อง และปวดศีรษะ
หากรับประทานอาหารที่มีสังกะสีปริมาณสูงมากเป็นเวลานาน อาจทำให้ลดการดูดซึมทองแดง เสี่ยงต่อภาวะโลหิตจาง รบกวนการทำงานของเอนไซม์บางชนิด โดยปริมาณสารอาหารที่ควรได้รับประจำวัน (RDA) ของธาตุสังกะสีในผู้ใหญ่ประมาณ 10-11 มิลลิกรัมต่อวัน และปริมาณสูงสุด (UL) ไม่เกิน 40 มิลลิกรัมต่อวัน
